شهرستان میاندوآب

   

شهرستان میاندوآب در استان آذربایجان غربی قرار دارد.

آنچه باید بدانید

این شهرستان در حد فاصل بین شهرهای بوکان، ملکان، مهاباد و شاهیندژ واقع شده است و در واقع پل ارتباطی برای استانهای آذربایجان‌غربی، آذربایجان‌شرقی و کردستان محسوب می‌گردد. مساحت شهرستان میاندوآب ۲۶۹۴ کیلومتر مربع است و در طول جغرافیایی ۴۶درجه و ۶ دقیقهٔ شرقی از نصف‌النهار گرینویچ و در عرض ۳۶ درجه و ۵۸ دقیقهٔ شمالی از خط استوا در وسط جلگه‌های منتهی به دریاچهٔ ارومیه با ارتفاع ۱۳۱۴ متر از سطح دریا قرار دارد. آب و هوای منطقه متغیر بوده، دارای تابستانهای نسبتاً گرم و زمستانهای مختصر سرد می‌باشد. میزان بارش متوسط در منطقه ۲۸۹میلی‌لیتر ثبت شده است. میاندوآب چنانکه از اسمش پیداست به علت قرار گرفتن در میان دو رودخانهٔ زرینه‌رود و سیمینه‌رود به این نام، نامگذاری شده است.

جمعیت شهرستان میاندوآب (بنابر آخرین آمار رسمی سازمان بازرگانی آذربایجانغربی ۱۳۸۱) ۲۳۹۳۴۷ نفر می‌باشد. از این جمعیت ۱۳۰۴۰۰ نفر در مرکز شهرستان و ۱۰۳۷۷۳ نفر در روستاهای تابعه زندگی می‌کنند. جمعیت عشایری شهر نیز ۵۱۷۴ نفر می‌باشد.

میاندوآب شهر کشاورزی و تا اندازه‌ای صنعتی است. این شهرستان از نظر کشاورزی و دامپروری پس از ارومیه در استان رتبهٔ دوم را دارد و از نظر صنعت نیز پس از شهرهای ارومیه و خوی در جایگاه سوم استان قرار گرفته است.

دین و مذهب مردم این شهرستان اسلام شیعه‌اثنی‌عشری بوده و در روستاهای مشرف به استان کردستان درصدی از برادران سنی مذهب نیز زندگی می‌کنند. زبان و لهجهٔ مردم میاندوآب ترکی آذربایجانی است و از خصوصیات بارز مردم این شهرستان صداقت و ایثارگری، میهمان‌نوازی و متعصب بودن به آداب و رسوم می‌باشد. خوشبختانه میاندوآب به واسطهٔ قرار گرفتن در بین استانهای آذربایجان‌غربی، آذربایجان‌شرقی و کردستان در سالهای اخیر مورد توجه بسیار قرار گرفته است و از نظر صنعتی، کشاورزی، ارتباطات و توسعهٔ فرهنگی جزء محورهای اصلی سرمایه‌گذاری در جنوب استان به شمار آمده است.

دیدنی‌ها

شهرستان میاندوآب و روستاهای اطراف در حدود ۱۲۰۰ خانوار با احتساب ۵ نفر شاغل در هر خانوار به تولید صنایع دستی اشتغال دارند که رقم قابل توجهی است علاوه بر آن تعداد زیادی کارگاه قالی بافی به صورت تک بافی و چند بافی در این شهرستان مشغول فعالیتند عمده تولید این منطقه بافت انواع فرش می‌باشد و در کنار آن مردم این ناحیه به تولید گلیم دست بافته‌های پشمی سفالگری و سایر اقلام و تولیدات صنایع دستی می‌پردازند:

ساخت و تولید سفال توسط گل رس پخته شده در میاندوآب قدمتی دیرینه دارد ولی اکثر محصولات تولید شده در این ناحیه جهت مصارف داخلی بوده و شهرت خاصی ندارد انواع کوزه، خمره، ظروف مخصوص حمل و نگهداری روغن و آب- گلدان- قلک- و در برخی موارد سفال در اندازه‌های بزرگتر و اکثراً بدون لعاب در این منطقه تولید می‌شود.

بافت گلیم این زیر انداز ۲ رویه بدون پرز دست باف و در اکثر مناطق روستایی میاندوآب و بیشتر به منظور مصارف داخلی مرسوم است. گلیم‌های میاندوآب با طرحهای شکسته و انتزاعی ترنج دارد و گاهی حیواندار با رنگهای شاد و رنگرزی شیمیایی و گیاهی مصارف مختلفی در بین روستائیان و اهالی بومی این منطقه دارد و هنریست که معرف هویت و فرهنگ بومی این منطقه می‌باشد.

بافت دست بافته‌های پشمی در اکثر مناطق سردسیر و دامپرور کشور از جمله شهرستان میاندوآب و اطراف آن مرسوم است انواع جوراب- دستکش- کلاه- شال – جلیقه- و سایر محصولات دست بافت شیمی با پشم گوسفندان محلی و گاه پشم‌های ظریف تر توسط زنان هنرمند این منطقه تولید می‌شود. جنس مرغوب طرحها و نقش‌های زیبای این محصولات زبانزد است. هنرمندان قلاب باف با استفاده از انواع مبلهای چوبی و فلزی و گاهی بااستفاده از ۵ میل بطور همزمان به تولید محصولات پشمی بدون درز و دوخت می‌پردازند.

فرش دست باف همواره ویژگی‌ها و ارزشهای هنری و تجاری خود را حفظ کرده و در طول تاریخ به مهمترین صنعت دستی ایران تبدیل شده است. قالی بافی در میاندوآب در سالهای اخیر پیشرفت زیادی کرده و بسیار رایج شده است. بافندگان این شهر اکثر فرشهای طرح گردان مناطق مختلف ایران را به سبک فرشهای بافت تبریز (دار تبریزی و گره ترکی) و در رج شمار بالای ۵۰ و به ابعاد مختلف تجاری تولید می‌کنند. انواع نقشه‌های زیر خاکی- گل فرنگ- لچک ترنج- شاه عباس- اسلیمی- شکارگاه و حیواندار طرحهای بازار اصفهان – تبریز و حتی قم- کاشان و رنگهای کرم- لاکی- سورمه‌ای- گلبهی- پوست پیازی- و گاهی سبز توسط بافندگان محلی بافته می‌شود. عمده رقم تولید تولید صنایع دستی میاندوآب تولید انواع فرش تشکیل می‌دهد که اصالت منطقه‌ای و بومی کمتری دارد.

از دیگر آثار تاریخی و باستانی میاندوآب می‌توان به نقاط زیر اشاره کرد:

مجاری صخره‌ای معروف به چهل پله، امازاده تاجن علی، قلعه هلاکو، آرامگاه ملا شهاب الدین، قلعه حسین آباد، قلعه خرابه، قزل قلعه (قزون ۷ و ۸ هـ. ق) دلیک داش (دوره تاریخی).

در أین شهرستان، علاوه بر موارد فوق تپه‌های تاریخی ذیل نیز قابل اشاره می‌باشد.

تپه قره گوزلو، تپه شین‌آباد، بقایای تپه یارجان علیا، جواد تپه سی، تپه کهنه کند، قوروقچی تپه سی، تپه چال خماز، تپه آیت اولن (سگ مرده)، سیچان تپه سی، تپه انجیر داغی، تپه چلیک، تپه اوزون قلای، تپه گورآباد (تپه بازار)، تپه قرمز خلیفه، تپه شورجه باروق، یاغلان تپه، تپه سد نوروزلو، تپه گرده شین، رش، تپه همین باریک، تپه گرد، تپه عباس بلاغی، تپه شیطان تختی، تپه کشاویر، تپه چراغ بابا، تپه ملک‌آباد، پاره تپه، تپه فسندوز، تپه دولت‌آباد، تپه قلعه هلاکو، تپه مادی، تپه قبچاق، تپه اوزون قشلاق، اوچ تپه شهرک، باو تپه یا (اسلام تپه)، تپه میرزا علی عسگر، حاج تپه سی، تپه قبرستان ـ فیروزآباد، میرزا نظام تپه سی، ایلان تپه سی، نصیبان تپه سی، تپه کول یری ورزن، دوشان تپه، تپه صارمی، تپه‌های یقین علی تپه،

دم دم تپه، تپه اوچ تپه گرد، تپه بازار شیطان آباد، داش تپه، تپه چوغان لو، گردملاحسن، تپه سوگلی تپه، تپه قره تپه، زمین‌های گاومیش گولی، ارمنی تپه، شورتپه، تپه‌های نصیر کندی، تپه و گورستان قاریاغدی، تپه شوریجه، تپه ملا شهاب‌الدین شماره ۱، تپه چهار برج قدیمی، تپه‌های آی دیشه، گوگ تپه

خریدن

تعداد بازارهای موجود در شهرستان ۴ عدد می‌باشد که اجناس شامل دام زنده، فرآورده‌های دامی، پوشاک، فرش، صنایع دستی، لوازم خانگی، خشکبار، خواربار، حبوبات، غلات در این بازارها عرضه می‌شود قدمت این بازارها ۷۰ سال می‌باشد. پر رونق ترین فصل بازار، فصل پائیز و کم رونق ترین فصل

بازار فصل زمستان می‌باشد و بیشتر این بازارها در روز پنج شنبه، جمعه و سه شنبه و چهارشنبه برگزار می‌شود. مالکیت زمین بازار تحت اختیار بخش دولتی می‌باشد.

خوردن

خوردنی‌های این شهر عبارتند از چغندر